Dokter Rodger Meyer
Over Oprichter Dokter Rodger Meyer
De naam dokter Rodger Meyer is een begrip in de verslavingswereld in Zuid Afrika, Nederland en ver daarbuiten. Hij heeft een indrukwekkende carrière op zijn conto staan: van huisarts en morfinejunk tot verslavingsarts. Hij strijdt al 40 jaar voor kwalitatief goede verslavingszorg in een veranderend landschap van wetenschappelijke inzichten.
Van huisarts naar een indrukwekkende carrière in de verslavingszorg.
Dokter Rodger Meyer is geboren en getogen in Port Elisabeth, een stad aan de zuidkust van Zuid Afrika. Hij ging echter geneeskunde studeren in Kaapstad.
Na zijn studie bleef hij daar eind van de jaren ‘70 hangen omdat hij er een praktijk als huisarts kon beginnen. Dokter Meyer had daar tien jaar lang een hele drukke praktijk en gedurende ieder jaar ervan was ik actief verslaafd. Morfine was mijn drug of choice. Hier was als huisarts makkelijk aan te komen, want hij pakte het zo uit zijn eigen voorraad. Het was wel frauduleus wat hij deed, maar het was voorhanden en hij deed het toch. Zijn verhaal onderstreept dat niet iedere verslaafde werkeloos onder de brug ligt. Dokter Meyer heeft tien jaar lang min of meer goed gefunctioneerd terwijl hij 24/7 morfine gebruikte. Daarvoor, in zijn studententijd, gebruikte hij al volop straatdrugs als cannabis, cocaïne en speed. Morfine was zijn einddrug, omdat hij vrije toegang had en omdat er in Zuid Afrika in die tijd geen heroïne te krijgen was. Na tien jaar maakten een paar goede vrienden zich ernstig zorgen over zijn verslaving. Destijds was er nog geen effectieve behandeling voor verslaving in Zuid Afrika, dus kwam dokter Meyer in Engeland terecht. Daar is hij in totaal acht weken in Bristol in een verslavingskliniek geweest. Terug in Zuid Afrika pakte hij zijn oude werk weer op, waar Dokter Meyer nog steeds toegang had tot dezelfde medicatie. Maar hij zat inmiddels in herstel en gebruikte niet meer. Dat was voor hem het bewijs dat herstel om de persoon gaat, niet om de situatie en/of omgeving. Rodger had een interne verandering doorgemaakt en inmiddels een andere visie. Daar in Engeland was hij geïntroduceerd in de Narcotics Anonymous. Bij zijn terugkeer kwam Rodger erachter dat er helemaal geen NA meetings in Kaapstad waren. AA was wel vertegenwoordigd. Dokter Meyer wilde graag naar meetings; had het ook nodig, dus toen is hij begonnen om de eerste NA bijeenkomst in Kaapstad op te zetten. De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat hij er in de beginperiode meerdere malen helemaal in zijn eentje zat. Al gauw begon het echter wel te lopen en nu zijn er in Kaapstad 50 tot 60 NA meetings per week.’
Dokter Rodger Meyer was naar Zuid Afrika teruggekeerd met het idee en de wens om ook daar een goed behandelcentrum te starten voor verslaafde Zuid Afrikanen. Eerst vond hij het nodig om een fellowship in zijn stad op te zetten, want hij wist dat dit nodig zou zijn als mensen uit de kliniek kwamen. Na een aantal jaren had hij inmiddels de reputatie van een arts met de speciale interesse voor verslaving. Dat was ongewoon in die tijd. De meeste artsen wisten amper wat ze met een verslaafde aan moesten. Verslaving werd ook niet gezien als een medisch probleem, maar als slechte gewoonte. Een zwakte. Door zijn positie kreeg hij in 1993 de mogelijkheid om een paar bedden in een psychiatrisch ziekenhuis over te nemen voor verslaafden. Samen met een lekencounselor, die hij kende van de AA, startte Rodger de eerste behandeling in dezelfde kliniek. Ze waren vanaf het begin vrij succesvol; dat verbaasde Dokter Meyer zelf ook, want ze hadden nog helemaal geen opleiding gevolgd in de verslavingszorg. Die scholing heeft Dokter Meyer in 1996 gevolgd in opleidingsinstituut Hazelden in Minnesota. Om daarna meteen de eerste secundairy care faciliteit in Zuid Afrika op te richten. Ze waren er inmiddels achter dat 28 dagen opname en behandeling voor sommige mensen simpelweg niet genoeg was.’
In 1998 nam de verslavingszorg in Zuid Afrika een drastische wending. Verslaving werd erkend als een ziekte en verslavingszorg werd daardoor onderdeel van de algemene gezondheidszorg. Daardoor waren zorgverzekeraars verplicht de behandeling te vergoeden. Dat had voor- én nadelen. Het was goed dat mensen voor verslavingszorg verzekerd werden. Tegelijkertijd zagen slimme zakenmensen verslaving als een kans om snel geld te verdienen. Dat is potentieel gevaarlijk, want daardoor ligt misbruik op de loer. Verslavingszorg dient aan strenge kwaliteitseisen te voldoen en geboden te worden door goed opgeleide professionals. Anders is de kans groot dat de wanhopige junk een makkelijke prooi wordt van mensen die alleen uit zijn op winst.
In 2003 keerden de Nederlanders terug in Zuid Afrika, net zoals in 1652 bij de invasie van Kaap de Goede Hoop. Dit keer gebeurde het echter in de verslavingszorg. Dat had een hele simpele reden: tot die tijd was er gewoon geen goede en effectieve behandeling voor verslaving in Nederland. Men zag verslaving als een zwakte en zo werd er ook mee omgegaan. In Zuid Afrika werd die goede zorg wel geboden. Daarnaast was die behandeling een stuk goedkoper dan in Nederland, mede door de gunstige koers van de Rand. Toen ontstond het samenwerkingsverband tussen Nederland en Zuid Afrika op het gebied van verslavingszorg. Voor Zuid Afrika is verslaving inmiddels een exportindustrie. Zoals kaas dat voor Nederland is. Rond diezelfde tijd kwamen er de eerste private verslavingsklinieken in Nederland. Daarna groeide ook de fellowship enorm in Nederland en langzaam groeide ook in Nederland het besef dat verslaving te behandelen was. Voorheen bestond de zorg uit overlastreductie in plaats van behandeling.’
Verslaving is het gedrag dat iemand vertoont met een speciale relatie tot middelen en/of gedrag. Controleverlies is daarbij het grote sleutelwoord. Dat omschrijft ook direct het verschil tussen een verslaafde en een niet-verslaafde: het verlies van controle. Alcoholisten hebben een hele andere relatie met alcohol dan niet-alcoholisten. Of de laatsten nou veel drinken of niet. Voor drugsverslaafden geldt precies hetzelfde onderscheid. Niet het feit dat je drugs gebruikt maakt je een verslaafde, maar de relatie die je met die drugs hebt. Nu is controleverlies een moeilijk te definiëren begrip. Het is een abstract verschijnsel, waarvan de criteria nog steeds niet duidelijk omschreven zijn. Daarom kan de diagnose verslaving een uitdaging zijn. Het is in sommige gevallen nog steeds een grijs gebied. Dat verslaving niet altijd even makkelijk te diagnosticeren is, werkt in het voordeel van de actieve verslaafde. Zeker voor hen die een grote weerstand voelen tegen het stoppen met het middel of gedrag. Je kunt het als hulpverlener niet bewijzen. Er zijn geen laboratoriumuitslagen die de diagnose ondersteunen. Dat vereist vaardigheden en ervaring van een hulpverlener. Persoonlijk vind Dokter Meyer dit een interessant aspect van zijn beroep.
Verslaving moet door goed opgeleide professionals behandeld worden. Dat is het allerbelangrijkst. Dat kan zowel in een ambulante als in een klinische setting. Afhankelijk van de ernst en de duur van de verslaving. De mening van Rodger is dat verslaving het best kan worden benaderd volgens het ziektemodel. Daarbij kunnen verslaafden beter leven met de enorme schuld- en schaamtegevoelens waar zij mee kampen.
Wat uitermate belangrijk is, is het inzicht dat we tegenwoordig hebben dat verslaving een primaire aandoening is. Ook verslaafden zelf moeten daarvan doordrongen zijn. Dan is het ook het best te behandelen. Een verslaving is niet het gevolg van bijvoorbeeld een scheiding, seksueel misbruik in de jeugd, een verhuizing of wat dan ook. Het is een autonome ziekte. Dat is ook de reden dat je het niet kunt omdraaien. Niet iedereen die een traumatische jeugd heeft gehad, raakt verslaafd. Een verslaving is geen gevolg, al wordt dat nog wel op die manier benaderd door veel maatschappelijk werkers, psychologen en psychiaters. Een verslaving manifesteert zich, ongeacht wat er daarvoor in iemands leven plaatsvindt. Slechts 10 procent van alle drugsgebruikers en alcoholdrinkers wordt verslaafd. Wij noemen dat de secret 10 procent. Die groep zorgt overigens wel voor heel veel problemen. Een verslaving discrimineert ook niet. Je krijgt het ongeacht het feit of je nu rijk of arm, intelligent of dom en of je in een functioneel of een dysfunctioneel gezin bent opgegroeid.’
Een goede behandeling richt zich eerst op de verslaving, het primaire probleem. Daarna kijken we naar de bagage die iemand meebrengt. Er moet wel degelijk aan die problemen gewerkt worden want het kunnen wél redenen zijn waardoor iemand terug kan vallen.
Het relatief grote aantal mensen dat terugvalt is het bewijs dat het ziektemodel klopt. Een terugval heeft minder met middelengebruik te maken dan men denkt. Des te meer met het verlies van focus op herstel. Er zijn overigens erg weinig verslaafden die zonder een terugval goed in recovery komen. Daarnaast heb je verschillende soorten terugvallen. De een heeft nog een extra zetje nodig. Een ander pikt na een terugval nooit het herstel meer op. Deze laatste groep is gelukkig in de minderheid. Herstel is ook een moeilijk proces. A sober alcoholic feels like a fish out of the water.
Je kunt de kans op een terugval terugdringen door bewust en waakzaam te leven. Richt je leven in rondom je aandoening. Breng structuur in je leven. Er zijn twee manieren om naar herstel te kijken: als een straf of als een nieuw hervonden vrijheid. Het verlangen naar het middel of gedrag gaat nooit helemaal weg. Het blijft een ambivalente wens. Dan wordt de fellowship van welk programma dan ook belangrijk. Je moet je namelijk op je herstel concentreren. Na twee jaar is je beloningssysteem hersteld en krijg je weer plezier in andere dingen in het leven.’
Waarom niet vandaag een afspraak maken?
Wil je meer informatie over onze verslavingszorg en hoe wij je kunnen helpen? Neem vrijblijvend contact met ons op via de telefoon, of vul onderstaand formulier in.
